حضرت امام جعفر صادق علیه السلام رئیس مذهب جعفرى ( شیعه ) در روز 17ربیع الاول سال 83 هجرى چشم به جهان گشود .
پدرش امام محمد باقر ( ع ) و مادرش "ام فروه" دختر قاسم بن محمد بن ابى بکر مىباشد.
کنیه آن حضرت : "ابو عبدالله" و لقبش "صادق" است . حضرت صادق تا
سن 12 سالگى معاصر جد گرامیش حضرت سجاد بود و مسلما تربیت اولیه او
تحت نظر آن بزرگوار صورت گرفته و امام ( ع ) از خرمن دانش جدش
خوشهچینى کرده است .
پس از رحلت امام چهارم مدت 19 سال
نیز در خدمت پدر بزرگوارش امام محمد باقر ( ع ) زندگى کرد و با این
ترتیب 31 سال از دوران عمر خود را در خدمت جد و پدر بزرگوار خود که هر
یک از آنان در زمان خویش حجت خدا بودند ، و از مبدأ فیض کسب نور
مىنمودند گذرانید .
بنابراین صرف نظر از جنبه الهى و
افاضات رحمانى که هر امامى آن را دار مىباشد ، بهرهمندى از محضر
پدر و جد بزرگوارش موجب شد که آن حضرت با استعداد ذاتى و شم علمى و
ذکاوت بسیار ، به حد کمال علم و ادب رسید و در عصر خود بزرگترین
قهرمان علم و دانش گردید .
پس از درگذشت پدر بزرگوارش 34
سال نیز دوره امامت او بود که در این مدت "مکتب جعفرى" را
پایهریزى فرمود و موجب بازسازى و زنده نگهداشتن شریعت محمدى ( ص )
گردید .
زندگى پر بار امام جعفر صادق ( ع ) مصادف بود با
خلافت پنج نفر از بنى امیه ( هشام بن عبدالملک - ولید بن یزید -
یزید بن ولید - ابراهیم بن ولید - مروان حمار ) که هر یک به نحوى
موجب تألم و تأثر و کدورت روح بلند امام معصوم ( ع ) را فراهم
مىکردهاند ، و دو نفر از خلفاى عباسى ( سفاح و منصور ) نیز در زمان
امام ( ع ) مسند خلافت را تصاحب کردند و نشان دادند که در بیداد و
ستم بر امویان پیشى گرفتهاند ، چنانکه امام صادق ( ع ) در 10 سال
آخر عمر شریفش در ناامنى و ناراحتى بیشترى بسر مىبرد .
ادامه مطلب ...