اگر انسان برای رسیدن به تکامل آفریده شده ، با توجه به اینکه خدا الرحم
الراحمین است ، چرا برای رسیدن به این کمالی که این روزها ما جوانها کمتر
در بین اطرافیان می بینیم ( یا اصلاً نمی بینیم ) ، زندگی در دنیا را با
این همه مصیبت و بد بختی انتخاب کرد ؟
مگر خداوند در قرآن نمی فرماید که " ان النسان لکفور " و یا " ان النسان
لکنود و انه علی ذالک لشهید " و . . . اگر خداوند خود می فرمایند که انسان
سخت ناسپاس و کفر کیش است و خود این را بهتر می داند و حتی می فرماید
"انسان بر نیک و بد کردار خویش آگاه است هر چند اینکه پرده های عذر بر خود
بیفکند " ، چه انتظار بس بزرگی که بخواهد در صراط مستقیم حرکت کند ؟
خدا خود می فرمایند که " عده ای قلیل از متأخرین مشتاقانه در ایمان از همه
پیشی گرفتند "( سوره واقعه ) خوب این عده قلیل از متأخران و جمع بسیار از
امتهای پیشین را یکجا به مقصود نهایی خود که کمال است می رساند و عدهء
بسیاری را که خداوند در جای جای قرآن صحبت از اعمال و عقوبت آنها می کند ،
از زیستن در این دنیای پوچ و بدبختی های متعاقب آن می رهانید .
چرا خدا انسان را خلق کرد ، اگر خود می گوید که انسان سخت ناسپاس و کفر کیش است ؟
تکلیف آنهایی که نمی توانند به کمال برسند چیست ؟ چرا ما محکوم به زیستن هستیم ؟
ادامه مطلب ...